تبادل
لینک هوشمند
* گزارش اجرایی از چه میزان آسیب به ساختمان پنتاگون حکایت داشت؟
انور مسعود در این مقاله می‌نویسد: در ژانویه ۲۰۰۳ ، مؤسسه ملی استاندارد و فناوری دولت آمریکا “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون ” را افشا کرد. در صفحه ۳۵ از این گزارش آمده است: “در جریان یک بازرسی از منطقه محصور شده، امتداد خط پرواز هواپیما تا نمای ساختمان نشانگر آن است که هیچ اثری از یک سوم بیرونی‌ترین قسمت بال سمت راست هواپیما وجود ندارد. اندازه و موقعیت شکاف واقعی در نمای ساختمان (ازخط ستون ۸ تا خط ستون ۱۸) نشاندهنده آن است که در عمل، هیچ قسمتی از دو سوم بیرونی‌ترین بال سمت راست و یک سوم بیرونی‌ترین بال سمت چپ وارد ساختمان نشده است.” شاید یک بوئینگ ۷۵۷ به ساختمان پنتاگون اصابت کرده و بال‌های آن در بیرون از پنتاگون پیدا شده است. اما این بال‌ها در بیرون از ساختمان نیز پیدا نشده بودند. عکس‌ها و نیز “جیمی مک اینتایر” گزارشگر سی.ان.ان این واقعیت را تائید می‌کنند.
در صفحه ۳۶ این گزارش می‌خوانیم: “شدت آسیب به نمای ساختمان بسیار کمتر از دم هواپیما بود. ارتقاع دم هواپیما که تقریباً ۴۵ فوت است، حدوداً با ارتفاع چهار طبقه اول ساختمان برابر بود. آسیب آشکار که به اندازه حدوداً ۲۵ فوت بالاتر از سطح بوده تنها به بالاتر از دو طبقه پائین ساختمان گسترش یافته است.
موضوع مطرح شده به این مسأله اشاره دارد، هر چیزی که به ساختمان پنتاگون اصابت کرده، نمی‌تواند یک بوئینگ ۷۵۷ باشد.
* چه اتفاقی برای بال‌های بوئینگ ۷۵۷ افتاد؟
در صفحه ۳۹ از گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون آمده است: “به احتمال زیاد، زمانی‌که هواپیما به داخل ساختمان نفوذ کرد، بال‌های آن قطع شدند. حتی اگر قسمت‌هایی از بال‌ها پس از اصابت هواپیما به ساختمان سالم باقی می‌ماندند، بدنه اصلی هواپیما نشان می‌دهد که بال‌ها پیش از اینکه هواپیما به اندازه کمی به داخل ساختمان نفوذ کند، قطع شده بودند.”
انور مسعود با بیان اینکه این بال‌ها خارج از ساختمان پیدا نشده بودند، ادامه داد: پیش از این بسیار آشکار بود که “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون” که از سوی جامعه مدنی مهندسان و مؤسسه مهندسی ساختاری آمریکا ارائه شد، و از سوی مؤسسه ملی استاندارد و فناوری دولت آمریکا افشا شد، مورد مخالفت گزارش رسمی ۱۱ سپتامبر قرار گرفت.
“گزارش پس از عملیات منطقه آرلینگتون” رخداد یک واقعه و حضور “یگان ۱۶۱ فورت مایر” (مقر نظامی ارتش آمریکا در واشنگتن) را در پنتاگون لحظاتی پیش از اصابت ادعا شده پرواز ۷۷ توضیح می‌دهد. در ضمیمه A از صفحه A-4 این گزارش آمده است: “زمانی‌که پرواز ۷۷ به داخل ساختمان وارد شد، کاپیتان “دنیس گیلروی” و اعضای تیم پرواز وی در نزدیکی پنتاگون در پایگاه بالگرد حاضر شدند.
هواپیمای ۱۶۱ به دلیل فرسودگی لاستیک آتش گرفت و آنها مشغول ریختن کف در باند فرودگاه بودند. “مارک اسکیپر” و “آلن والاس″ در زمان برخورد خارج از وسیله نقلیه بودند و دچار سوختگی و جراحت شدند… کاپیتان گیلروی که برای نخستین بار محل اصلی سانحه را گزارش داد، فورت مایر را نیز مطلع ساخت.”
* چرا نیروهای ویژه برای خاموش کردن آتش، پیش از شروع آتش سوزی به پنتاگون رفتند؟
این گزارش با پرسیدن این سؤال که آیا فورت مایر واحد ۱۶۱ برای انفجار بعدی پیش از اصابت ادعا شده پرواز ۷۷ به پنتاگون رفت؟ اضافه کرد: این پرسش با موضوعاتی که پیشتر مطرح شد موافق بود؛ از جمله، پرسش گزارشگری که در اخبار کوتاه ۱۲ سپتامبر با عنوان “رییس، عملاً قطعات کوچکی از هواپیما در اطراف محل حادثه در بزرگراه مشاهده شده، آیا می‌توان گفت که انفجار هواپیما در زمان برخورد به‌دلیل انفجار سوخت آن بوده است؟” مطرح شد یا صحبت‌های “آپریل گلوپ” در پرونده ۱۱ سپتامبر مبنی بر اینکه “وی در آن لحظه تنها توانست کودکش را در بغل گرفته و در مسیری که به‌دلیل نور انفجار روشن شده بود به بیرون حرکت کند. هیچ هواپیمای آسیب‌دیده‌ای وجود نداشت و هیچ سانحه سوختگی در هیچ‌جا رخ نداد و تنها آوار و گرد و غبار به چشم می‌خورد.” و گزارش “باربارا هونه‌گر” خبرنگار امور نظامی، در مورد اینکه، “در روز ۱۱ سپتامبر چندین مورد غیرمتعارف از جمله باتری کار شده ساعتهای دیواری که بین ۳۱/۹ تا ۳۲/۹ متوقف شده بود، وجود داشت.”
ورود یگان ۱۶۱ فورت مایر به پنتاگون برای مهار آتش پیش از اصابت “پرواز ۷۷″ با گزارش رسمی ۱۱ سپتامبر موافق نیست.
* تصاویر ثبت شده توسط دوربین‌ها چه صحنه‌هایی را به تصویر کشیدند؟
خلبانانی که به دنبال کشف حقیقت ۱۱ سپتامبر بودند، اعلام کردند، “فیلمی که توسط دوربین جلوی درب پارکینگ گرفته شد با ثبت‌کننده اطلاعات پرواز خطوط هوایی هواپیما که از سوی کمیته امنیت حمل و نقل ملی طبق درخواست قانون آزادی اطلاعات منتشر شد، مغایرت دارد. “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون” در صفحه ۱۴ می‌نویسد: “یک دوربین امنیتی در ساختمان که در نزدیکی گوشه شمال‌غرب ساختمان نصب شده بود تصویر هواپیما را زمانی‌که به ساختمان نزدیک می‌شده، ثبت کرد. پنج عکس (تصویر ۳/۳ تا ۷/۳) که تقریبا از یک سوم هواپیما گرفته شد، نزدیک شدن هواپیما و گلوله آتش را نشان می‌دهد که با برخورد اولیه در ارتباط است.”
در صفحه ۳۵ این گزارش نیز این‌طور آمده که “اطلاعات سایت نشاندهنده آن است که بدنه هواپیما در خط ستون ۱۴ و با زاویه تقریباً ۴۲ درجه با نمای ساختمان یا تا حدودی پایین دومین طبقه به ساختمان برخورد کرد.”
بنابر این، طبق انیمیشنی که کمیته امنیت حمل و نقل ملی و تعدادی از خلبانانی که به دنبال کشف حقیقت ۱۱ سپتامبر هستند، ساخته شد، هواپیمایی را نشان می‌دهد که در شمال مقر نیروی دریایی، اما نه به حالت افقی در حال پرواز است، و برای اصابت کردن با ساختمان پنتاگون ارتفاع زیادی دارد.
“جیم پاتر” رییس کمیته امنیت حمل و نقل ملی زمانی‌که با این مغایرت مواجه شد، گفت: “در مورد این مغایرت هیچ نظری ندارم.”
شاهدان عینی قاطعانه اعلام کردند که یک هواپیما (که به اعتقاد آنها پرواز ۷۷ بود) همان‌طور که در گزارش‌های رسمی اعلام شد به جای آنکه در جنوب ایستگاه گاز پرواز کند، در شمال ایستگاه گاز “سیتگو” پرواز کرده و در غرب پنتاگون در جنوب خیابان “جویس″ در “کلمبیا پایک” مستقر شد.
نتیجه کار خلبانان این شد که “موقعیت طبیعی خاص آرلینگتون و موانعی که بر سر راه پرواز ۷۷ آمریکا به سمت پنتاگون وجود داشت، این راه را کاملاً غیرممکن ساخت”. طبق اظهارات ادعا شده، پرواز ۷۷ بر فراز کلمبیا پایک و برج ارتباطات اداره حمل و نقل ویرجینیا که در ۱۱۴۳ یاردی غرب پنتاگون واقع است و پیش از اصابت به پنتاگون با سرعت “۵۳۰ مایل در ساعت” در حرکت بود، پرواز می‌کرد.
آنتن برج این اداره به ارتفاع ۱۳۵ فوت از سطح زمین قرار داشت. طبق مطالعات زمین‌شناسی آمریکا، ارتفاع ساختمان پنتاگون از سطح زمین ۳۳ فوت است. این مسیر، پرواز ۷۷ را به جنوب ایستگاه گاز در تقاطع کلمبیا پایک و خیابان جویس و نیز تقاطع کلمبیا پایک با خیابان ۲۷ ویرجینیا متصل می‌کند. سپس پرواز ۷۷ در حدود ۵۰۰ فوت از سطح ساختمان پنتاگون به حالت افقی باقی مانده و “تقریباً پایین‌تر از طبقه دوم” در “زاویه حدود ۴۲ درجه” به این ساختمان اصابت کرد.
تقاطع کلمبیا پایک و VA-27 یک مانع به بلندی تقریبا ۲۰ فوت را در مسیر ادعا شده پرواز ۷۷ نشان می‌دهد. بر اساس صفحه ۴ “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون”، نخستین عکسی که از هواپیما گرفته شده برای زمانی است که تقریباً ۳۲۰ فوت از دیوار غربی ساختمان پنتاگون فاصله داشت. در مقایسه دو عکس (تصویر ۳/۳ و ۷/۳) به این نتیجه می‌رسیم، زمانی‌که نخستین عکس گرفته شد فاصله بالای بدنه هواپیما از زمین بیش از حدود ۲۰ فوت نبوده است.
با نادیده گرفتن مغایرت‌ها میان گزارش رسمی پرواز ۷۷ و ثبت‌کننده اطلاعات پرواز (که کمیته امنیت حمل و نقل ملی از جواب دادن به آن امتناع کرد)، خلبان‌ها این‌گونه ارزیابی کردند که نیروی وارده بر بوئینگ ۷۵۷ با سرعت ۳۴ (Gs) سرعت زمینی، برای مثال ۳۴ برابر نیروی جاذبه، در نقطه‌ای بوده که باید از پرواز نزولی به حالت افقی تغییر جهت می‌داد.
* پرواز ۷۷ چگونه عازم مقصد شد؟
بر اساس گزارش پایگاه تحلیلی وترنز تودی، پرواز ۷۷ با وزن تقریبی ۵/۸ میلیون پوند نمی‌توانست پیش از اصابت به ساختمان به حالت افقی پرواز کند که در این‌صورت در تقاطع کلمبیا پایک و VA-27 دچار سانحه می‌شد. این تنها برای تکذیب گزارش رسمی “پرواز ۷۷″ کافی است چرا که این پرواز نمی‌تواند قوانین علمی را نقض کرده باشد.
خلبانانی که به‌دنبال کشف حقیقت ۱۱ سپتامبر بودند ارزیابی دیگری را ارائه دادند مبنی بر پایین آوردن ارتفاع “پرواز ۷۷″ پایین‌تر از آن چیزی که ثبت اطلاعات پرواز نشان داد. آنها این ارتفاع را تا بالای آنتن اداره حمل و نقل ویرجینیا پایین آوردند.
با توجه به این مورد بسیار محتاطانه، آنها نیرویی با سرعت Gs 2/11 سرعت زمینی وارد بر بوئینگ ۷۵۷ را مورد ارزیابی قرار دادند. (Gs) 2/11 سرعت زمینی هرگز در ثبت اطلاعات پرواز نیامده بود. به نوشته آنها، “این سرعت منجر به جدا شدن قطعات هواپیما از هم می‌شود. ”
این گزارش با بیان اینکه قرار گرفتن مسیر زیانبار و مسیر پرواز در یک سو غیرممکن است، توضیح داد: با در نظر گرفتن پرواز ۷۷ که ادعا شده با “زاویه حدود ۴۲ درجه” به ساختمان پنتاگون اصابت کرده، مسیر پرواز و مسیر زیانبار نمی‌تواند به‌طور احتمالی در یک جهت مستقیم قرار گیرند.
بال سمت چپ پیش از آنکه بال سمت راست بوئینگ ۷۵۷ با “زاویه تقریبی ۴۲ درجه” به دیوار غربی ساختمان پنتاگون اصابت کند، به آن دیوار برخورد کرده بود. این امر باعث شد که هواپیما به سمت راست تغییر جهت دهد، و مسیر زیانبار به‌جای آنکه با مسیر هواپیما پیش از برخورد (که به طرز باورنکردنی برخورد آن را پذیرفتند) در یک جهت قرار بگیرند، همسو شدند و هواپیما توانست به رینگ C نفوذ کند.
بنابر این، تصاویر ۲/۶ و ۶/۶ “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون” نشان می‌دهد که مسیر پرواز و مسیر زیانبار (مسیر زیانبار در “گزارش پس از عملیات منطقه آرلینگتون”، صفحه ۲۳ توصیف شده است) یک خط مستقیمی را به‌وجود آوردند که این خط در امتداد خط مرکز بدنه هواپیما تا جایی بود که “دماغه هواپیما به بیرونی‌ترین دیوار رینگ C برخورد کرد و شکست.
خط مستقیمی را که این دو مسیر در تصاویر ۲/۶ و ۶/۶ ترسیم کردند، ناقض قوانین علمی است. این تنها برای تکذیب گزارش رسمی “پرواز ۷۷″ کافی است و پرواز ۷۷ نمی‌تواند قوانین علمی را نقض کرده باشد.
بنابر این برچسب “نزدیک شدن هواپیما” در دوربین ویدئویی که همانند دود بسرعت از جلوی دوربین محو شد، نمی‌تواند حتی به‌طور احتمالی یک بوئینگ ۷۵۷ باشد.
*چرا اسناد بودجه ناپدید شده پنتاگون نیز ۱۱ سپتامبر از بین رفت؟
انور مسعود در پایان گزارش خود می‌نویسد: نتیجه گزارش رسمی پرواز ۷۷ که از سوی یک دوربین امنیتی حمایت شده، نشانگر چیزی شبیه دود بود که به پنتاگون نزدیک می‌شد که در اخبار کوتاه پنتاگون که در ۱۲ و ۱۵ سپتامبر ارائه شد، در “گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون”، در “گزارش پس از عملیات منطقه آرلینگتون”، در گزارش پلیس فدرال که طی تماس‌های تلفنی با پرواز ۷۷ داشت و همچنین در گزارش ثبت اطلاعات پرواز که از جانب کمیته امنیت حمل و نقل ملی ارائه گردید، تکذیب شد.
گزارش رسمی پرواز ۷۷، قوانین علمی را تکذیب می‌کند. پرواز ۷۷ زمانی‌که به‌صورت افقی در حال پرواز بود نمی‌توانست نیروی جاذبه حساب‌شده‌ای را تحمل کند که پیش از برخورد با ساختمان در حدود ۱۰۰ یارد بود و با “قسمت بالای بدنه هواپیما و بیش از حدود ۲۰ فوت از سطح زمین” فاصله داشت. مسیر پرواز بوئینگ ۷۵۷ با سرعت “۵۳۰ مایل در ساعت” بود که با “زاویه حدود ۴۲ درجه” به ساختمان پنتاگون اصابت کرد، و نتیجه، مسیر زیانبار به داخل ساختمان بود که نتوانست خط مستقیمی را همان‌طور که در گزارش اجرایی ساختمان پنتاگون ترسیم کردند، به‌وجود آورند.
در ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۱، “دونالد رامسفلد” وزیر دفاع وقت آمریکا اعتراف کرد که پنتاگون “نمی‌تواند رد ۳/۲ تریلیون دلار را در معاملات پیدا کند.” ادعا شده که بخشی از پنتاگون که در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ تخریب شده، محافظ ثبت بودجه وزارت دفاع بوده و کارکنان آنجا نیز بر هزینه‌های آن نظارت داشتند.
نظرات شما عزیزان:
